Nie będę oryginalny pisząc, że nie jestem oryginalny i zbliżający się koniec konkursu "Daj się poznać" odnotuję krótkim podsumowaniem. A zatem oto i podsumowanie.
Celem mojego udziału nie było skończenie projektu, bo realnie patrząc, wiedziałem, że się z tym nie wyrobię. Chciałem jednak zmotywować się do działania. O motywacjach pisałem przed rozpoczęciem konkursu. Biorąc pod uwagę ogrom dodatkowych “zaangażowań”, które miałem przez ten trzymiesięczny okres, za
największy sukces uważam fakt, że w ogóle dotrwałem do końca!
Ale przechodząc od ogółu do szczegółu, co się udało, a co nie?
Udało się
… pisać regularnie na temat związany z projektem
Zakres tematyczny wyszedł szeroki ale wprost wynikał z wykonywanych prac, i to mnie cieszy. Nie było lania wody w celu spełnienia wymagań. Pisałem zatem m.in. o F#, o połączeniu F# z WPF, o git i o githubie, o Neo4j. Nie zszedłem na tematy związane z zarządzaniem pamięcią - nie zdążyłem. Ponieważ jestem raczej zadowolony z tych wszystkich wpisów, poświęciłem im nawet dedykowaną stronę na swoim blogu - ku pamięci.
… rozpocząć projekt MemoryVisualizera
Cieszę się bardzo, że udało się w końcu zacząć pisać coś, co planowałem od dawna. Udział w konkursie był tu ogromną motywacją. I choć nie udało się dostarczyć MVP, mam już w głowie plan prac i "wiem gdzie jestem". Sporo jeszcze przede mną, ale najważniejsze jest zacząć. I to się udało. Przy okazji sporo się nauczyłem, specjalnie w temacie F# vs WPF. Obecna funkcjonalność jest minimalna – program wczytuje zaszyty w kodzie plik z memory dumpem i wyświetla w okienku obiekty wraz z ich adresami.
Powstało natomiast sporo pobocznego kodu i eksperymentów, których nie opisałem. Powinno to zaowocować sukcesywnym rozwojem funkcjonalności.
… spełnić wymagania regulaminu
Co mam nadzieję pozwoli mi dostać się do grona finalistów, nad którymi odbędzie się głosowanie publiczności. A to już jest dla mnie satysfakcja – za wytrwałość!
Nie udało się
… skończyć projektu i zrobić setek commitów do repozytorium
Ale jak już pisałem powyżej, nie przejmuję się tym.
… śledzić regularnie innych uczestników
Na początku zachwycony ideą konkursu przygotowałem dłuuga listę uczestników, których chciałem regularnie śledzić. Przygotowałem piękne listy na Twitterze i na Feedly. Zajrzałem do nich przez pierwsze bodaj trzy dni. I potem już ani razu. Po prostu zabrakło czasu by ogarnąć to wszystko przy całej masie dodatkowych zajęć. W efekcie tyle o ile czytałem coś, co dotarło do mnie poprzez Dotnetomaniaka, Twittera albo inną drogą. Swoją drogą, zrobiłem szybki przegląd projektów ze wspomnianej listy - na oko tylko 3 z 30 uczestników dotrwało do końca. Ciekawe, jakie są globalne statystyki. Nie udał się zatem socjalny aspekt całej akcji – nie było czasu pokomentować się wzajemnie. Ani też poprzebywać częściej na dedykowanym Slacku.
Co dalej?
Dalej oczywiście rozwój MemoryVisualizera oraz opisywanie tego procesu na blogu. Choć teraz chyba skupię swoją uwagę na kodzie, a opisy będą trochę rzadziej. Uzbierało mi się jednak trochę pomysłów na wpisy o tematach nie związanych z tym projektem, więc wpisów na blogu nie zabraknie